Δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος των αρχείων του Foreign Office με τα απόρρητα ντοκουμέντα που αφορούν την Κύπρο και την βρετανική διπλωματία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι αποκαλυπτικοί διάλογοι μεταξύ της τότε ηγεσίας του βρετανικού ΥΠΕΞ με τον «μάγο» της διπλωματίας Χένρυ Κίσινγκερ.
Διάλογοι που αποδεικνύουν το πώς το «βρετανικό κλέος» υποκλίθηκε στα κελεύσματα της Ουάσιγκτον αλλά και το πώς η βρετανική κυβέρνηση ήταν εντελώς «αδιάβαστη» ως προς τις εξελίξεις στο Κυπριακό και τις τουρκικές επιδιώξεις. Πρόκειται για διαλόγους απολαυστικούς δια των οποίων τεκμηριώνεται η απίστευτη ελαφρότητα των διεθνών πρωταγωνιστών ενός δράματος το οποίο ακόμη συνεχίζεται. Επί της ουσίας από τότε μέχρι τώρα τίποτε δεν έχει αλλάξει ως προς τις στρατηγικές επιλογές του βασικού παίκτη που είναι οι ΗΠΑ.
Απλά, άλλαξαν οι κομπάρσοι, κάποιοι συμπρωταγωνιστές καθώς και οι «δεύτεροι» ρόλοι. Στο τότε πάζλ της Ανατολικής Μεσογείου ο παρατηρητής καλείται να προσθέσει και τον παράγοντα «Υδρογονάνθρακες» ώστε το σκηνικό να είναι πλήρες.
ΜΕΡΟΣ B'
Διάλογοι που αποδεικνύουν το πώς το «βρετανικό κλέος» υποκλίθηκε στα κελεύσματα της Ουάσιγκτον αλλά και το πώς η βρετανική κυβέρνηση ήταν εντελώς «αδιάβαστη» ως προς τις εξελίξεις στο Κυπριακό και τις τουρκικές επιδιώξεις. Πρόκειται για διαλόγους απολαυστικούς δια των οποίων τεκμηριώνεται η απίστευτη ελαφρότητα των διεθνών πρωταγωνιστών ενός δράματος το οποίο ακόμη συνεχίζεται. Επί της ουσίας από τότε μέχρι τώρα τίποτε δεν έχει αλλάξει ως προς τις στρατηγικές επιλογές του βασικού παίκτη που είναι οι ΗΠΑ.
Απλά, άλλαξαν οι κομπάρσοι, κάποιοι συμπρωταγωνιστές καθώς και οι «δεύτεροι» ρόλοι. Στο τότε πάζλ της Ανατολικής Μεσογείου ο παρατηρητής καλείται να προσθέσει και τον παράγοντα «Υδρογονάνθρακες» ώστε το σκηνικό να είναι πλήρες.
ΜΕΡΟΣ B'
του William Mallinson
Μετάφραση στην Ελληνική: Βιλελμίνη Μπακάλη
Ας αναφερθούμε τώρα, εν συντομία, στους Κύπριους συγγενείς μας: το 1981, το Φόρεϊν Όφις φέρεται να παραδέχεται επιτέλους ότι θεωρεί τα στρατιωτικά του εδάφη στην Κύπρο πιο σημαντικά για τη Βρετανία απ’ ό,τι η εξεύρεση μιας λύσεως για επανένωση. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η Βρετανία, σε μια ύστατη προσπάθεια να απελευθερωθεί από τους Αμερικανούς ως στρατιωτικά αφεντικά της και τις φιλοτουρκικές και φιλοϊσραηλινές πιέσεις εκ μέρους του Κίσινγκερ, προσπάθησε να παραιτηθεί των βάσεων μεταξύ 1974 και 1979, πριν αναλάβει εξουσία η φανατισμένη Θάτσερ.[11]
-------------------------
[11] Βλ. Κεφάλαιο 6 του πρόσφατου βιβλίου του William Mallinson με τίτλο Britain and Cyprus: Key Themes and Documents since World War Two, I.B. Tauris, London and New York, 2011, και Κεφάλαιο 6 του βιβλίου με τίτλο Πικρές Ελιές (του ιδίου), Εκδόσεις Εστία, Αθήνα, 2011.
Κατά τα τέλη του 1980, έχοντας ενδώσει πλήρως στην σχέση αφέντη-υπηρέτη, ένας ανώτερος αξιωματούχος του Φόρεϊν Όφις γράφει:
Τα οφέλη που απορρέουν από τις Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων είναι μείζονος σημασίας και ουσιαστικώς αναντικατάστατα. Παίζουν ουσιώδη ρόλο στις αγγλοαμερικανικές σχέσεις. Το Υπουργείο έχει επανειλημμένως και ανά τακτά χρονικά διαστήματα συζητήσει με τα εμπλεκόμενα μέρη τις συνθήκες οι οποίες θα πρέπει να επικρατούν στην Κύπρο ώστε να είναι πρόσφορες και να συντείνουν στην εκ μέρους μας ανεμπόδιστη χρήση των εγκαταστάσεων των ΠΚΒ. Έχοντας λάβει τα πάντα υπ’ όψιν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μια πρόωρη «λύση» ίσως να μη βοηθήσει (καθώς μπορεί τότε να κλιμακωθούν οι πιέσεις εναντίον των ΠΚΒ), όπως δεν θα βοηθούσε και μια αποτυχία με επακόλουθη επιστροφή στις διαμάχες. Τα συμφέροντά μας εξυπηρετούνται καλύτερα εάν καταβάλουμε προσπάθειες εξευρέσεως μιας λύσεως –χωρίς την προοπτική ταχείας εξευρέσεώς της.[12]
------------------------
[12] Πρακτικό του Φέργκιουσον προς τον Ιδιαίτερο Γραμματέα του Υπουργού Εξωτερικών, 8 Δεκεμβρίου 1980, FCO 9/2949, φάκελος WSC 023/1, μέρος C.
Και ποιά ήταν η γνώμη του Φόρεϊν Όφις για δύο πολύ γνωστούς Κυπρίους το 1980; Ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν ένας ιδιαιτέρως ευφραδής και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις λογικός και ελαστικός άνθρωπος. Ωστόσο, υπήρχαν αμφιβολίες για το κατά πόσον θα ήταν πλέον σε θέση να ηγηθεί αποτελεσματικά, ευκαιρίας δοθείσης. Ως προς αυτό, το Φόρεϊν Όφις έκανε μάλλον λάθος. Και ο Ραούφ Ντενκτάς; Υπέφερε από σύμπλεγμα κατωτερότητας που τον έκανε εύθικτο και ευέξαπτο, όποτε -κι αυτό συνέβαινε συχνά- ένιωθε ή φανταζόταν ότι παρερμήνευαν τα λεγόμενά του ή τον υποτιμούσαν. Μπορούσε, όμως, να είναι και γοητευτικός, με πειρακτικό χιούμορ όποτε χαλάρωνε.[13]
------------------------
[13] FCO 9/2934, φάκελος WSC 010/1.
Ας συγκρίνουμε τα λόγια αυτά με την άποψη του Φόρεϊν Όφις για τους Τούρκους το 1977:
Είναι ένας υπερήφανος, πεισματάρης και εν γένει απαίδευτος λαός, δογματικός όσον αφορά στην εθνική του ταυτότητα και τα δικαιώματά του και ανυποχώρητος στην διεκδίκησή τους.[14]
Αυτό, φυσικά, δεν εμπόδισε τη Βρετανία να θεωρεί ότι η Τουρκία είναι πιο σημαντική από την Ελλάδα:
Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι η Τουρκία, σε τελική ανάλυση, θα πρέπει να θεωρηθεί ως πιο σημαντική για τα δυτικά στρατηγικά συμφέροντα από ό,τι η Ελλάδα και ότι εάν η Δύση πρέπει να διακινδυνεύσει περαιτέρω ένταση στις σχέσεις της με μία από τις δύο χώρες, είναι προτιμότερο να έχει τεταμένες σχέσεις με την Ελλάδα παρά με την Τουρκία.[15]
------------------------
[14] Έγγραφο Σχεδιασμού για την Τουρκία και διαβιβαστικό του Κρόου προς τον Σάδερλαντ, 15 Δεκεμβρίου 1977, FCO 9/2674, φάκελος WST 020/3, μέρος A.
[15] «Βρετανικά Συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο» (‘British Interests in the Eastern Mediterranean’), σχέδιο εγγράφου της 11ης Απριλίου 1975, FCO 46/1248, φάκελος DPI/516/1.
Η άποψη της βρετανικής Κυβερνήσεως επί του θέματος συγκλίνει περισσότερο με εκείνην της Ελλάδος απ’ ό,τι με την τουρκική (συγκεκριμένα, η Βρετανία υποστηρίζει το δικαίωμα των νησιών στην Υφαλοκρηπίδα). Ωστόσο, δεν επιθυμούμε να προκαταβάλουμε τη θέση μας στις δικές μας διενέξεις περί Υφαλοκρηπίδος με τη Γαλλία και την Ιρλανδία και έχουμε αποφύγει την ανάμιξή μας στην ουσία των ελληνοτουρκικών αντιπαραθέσεων, περιορίζοντας τις ενέργειές μας στο να συνιστούμε σε αμφότερες τις πλευρές αυτοσυγκράτηση.[16]
Στο σημείο αυτό αξίζει να συσχετίσουμε το εν λόγω ζήτημα με την ανικανότητα του πρώην Υπουργού Εξωτερικών και τότε Πρωθυπουργού Τζέιμς Κάλαχαν, ο οποίος επέτρεψε στην Τουρκία να καταλάβει την Κύπρο παραβιάζοντας την Συνθήκη Εγγυήσεως και ο οποίος, όπως θα δούμε στο τέλος αυτού του κωμικοτραγικού άρθρου, έλεγε ψέματα ότι δεν γνώριζε εκ των προτέρων για την επικείμενη εισβολή. Τον Αύγουστο του 1976, στο αποκορύφωμα της κρίσεως που είχε ξεσπάσει από τις παράνομες επιχειρήσεις του ερευνητικού σκάφους «Σισμίκ-1» στα ελληνικά χωρικά ύδατα και κατά τις συνομιλίες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για το ζήτημα, ο Κίσινγκερ τηλεφώνησε στον Κάλαχαν. Ο διάλογός τους ήταν ξεκαρδιστικός:
Κίσινγκερ: […] Οι Έλληνες προσπαθούν να επιβάλουν ένα ψήφισμα και έχουν μεγάλη στήριξη από τους Ευρωπαίους. Φοβάμαι ότι εάν όντως περάσει και οι Τούρκοι αντιδράσουν βιαίως, εμείς και πάλι θα έχουμε το πρόβλημα με εκείνο το σκάφος. Έλεγα λοιπόν μήπως θα έπρεπε να επιδιώξουμε ένα πιο ισορροπημένο ψήφισμα.
Πρωθυπουργός: Κατάλαβα. Πραγματικά δεν έχω εικόνα, Χένρυ. Σε τί φάση βρίσκεται τώρα το ψήφισμα; Θα περάσει απόψε, τί λες;
Κίσινγκερ: Μπα, όχι. Δεν πρόκειται να συζητηθεί μέχρι αύριο. Είσαι στο Λονδίνο;
Πρωθυπουργός: Είμαι στο Σάσσεξ. Για την ακρίβεια είμαι σε διακοπές.
Κίσινγκερ: Με συγχωρείς.
Πρωθυπουργός: Δεν πειράζει -απλώς δεν έχω παρακολουθήσει ιδιαιτέρως το ζήτημα πέρα από τις εφημερίδες.
Κίσινγκερ: Επομένως άσε να δώσω στο Πρωθυπουργικό Γραφείο μία αίσθηση του πώς έχουν τα πράγματα στη Νέα Υόρκη, και να ενισχύσω κι εκείνη την αφρικανική υπόθεση.
Πρωθυπουργός: Θα ζητήσω από το Πρωθυπουργικό Γραφείο να μου πει περί τίνος πρόκειται. Και τί θα ήθελες να κάνω εγώ; Θέλεις ένα πιο μετριοπαθές ψήφισμα;
[…]
Κίσινγκερ: Οι Γάλλοι είναι αυτοί που επιδιώκουν μια στάση υπέρ της Ελλάδος.
Πρωθυπουργός: E, ναι, φυσικό είναι -τί άλλο θα έκαναν; Κατάλαβα. Και οι υπόλοιποι;
Κίσινγκερ: Δεν είμαστε ανθέλληνες, απλώς δεν θεωρούμε ότι εξυπηρετεί σε κάτι αυτή τη στιγμή να εξευτελίσουμε τους Τούρκους.
[…]
Πρωθυπουργός: Ποιες είναι οι πλευρές τώρα; Μιλάμε για το Συμβούλιο Ασφαλείας, έτσι δεν είναι;
Κίσινγκερ: Ναι, πολύ σωστά.
Πρωθυπουργός: Ποιοί, λοιπόν, συντάσσονται με ποιους αυτή τη στιγμή; Είναι κανείς με τους Γάλλους;
Κίσινγκερ: Εσείς και οι Ιταλοί.
Πρωθυπουργός: Είμαστε με τους Γάλλους σε αυτή τη φάση, ε;
[…]
Πρωθυπουργός: Αυτό το πρόβλημα των Ελλήνων και των Τούρκων είναι δυσεπίλυτο καθώς κανείς μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα δεν επιθυμεί να φανεί ότι αντιτίθεται στους Έλληνες. Όλοι μας, ξέρεις, λέμε δεξιά κι αριστερά πόσο πολύ θέλουμε την ένταξή τους στην Κοινότητα. Όλοι κινούνται με βάση αυτή τη γραμμή.
Κίσινγκερ: Έχουν, όμως, την τάση να υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους.
Πρωθυπουργός: Αυτό είναι αλήθεια. Είναι έτσι από το 1945 κι έπειτα, αλλά και νωρίτερα έτσι ήταν. Έγινε, Χένρυ.
[…][17]
-------------------------
[16] Ενημέρωση για τον Βρετανό Πρέσβη, Ουάσινγκτον, 30 Μαΐου 1977, FCO 9/2568, φάκελος WSG 020/1, μέρος A.
Πριν ολοκληρώσω αυτή την κακόγουστη ιστορία διεθνών σχέσεων, ας δούμε πώς χειρίστηκαν την αλήθεια ο Τζέιμς Κάλαχαν και το Φόρεϊν Όφις. Στις 19 Φεβρουαρίου 1976, ο Κάλαχαν παρουσιάστηκε ενώπιον της Ειδικής [Κοινοβουλευτικής] Εξεταστικής Επιτροπής για την Κύπρο μαζί με τρεις επιτηρητές από το Φόρεϊν Όφις.
κ. Ρης-Ντέηβις: […]είχατε τουλάχιστον υπ’ όψιν σας, έτσι δεν είναι, ότι επέκειτο άμεση εισβολή των Τούρκων –τουλάχιστον της Βορείου Κύπρου- εκείνη την περίοδο;
κ. Κάλαχαν: Όχι.
[…]
κ. Ρης-Ντέηβις: Όταν πραγματοποιήσατε την πρώτη Συνδιάσκεψη της Γενεύης και υπεγράφησαν τα επίσημα ανακοινωθέντα στις 30 Ιουλίου, δεν είχατε καμία ένδειξη τότε ότι οι Τούρκοι θα αποσύρονταν καθώς υπήρχαν ακόμη πολλές αναφορές ότι ενέτειναν την κατοχή τους στην βόρεια Κύπρο. Σωστά;
κ. Γκούντινσον [επιτηρητής του Φόρεϊν Όφις]: Είναι αλήθεια ότι αμέσως μετά την υπογραφή της Διακηρύξεως της Γενεύης οι Τούρκοι προήλαυσαν λίγο ακόμη. Ωστόσο, η ουσία της Διακηρύξεως ήταν ότι έπρεπε να σταματήσουν και περιελάμβανε τη χάραξη των γραμμών καταπαύσεως του πυρός, οι οποίες θα έπρεπε να παγιωθούν κατά την περίοδο μεταξύ των δύο συνδιασκέψεων. Περιμέναμε ότι οι γραμμές θα σταθεροποιούνταν μετά την πρώτη Συνδιάσκεψη της Γενεύης.
κ. Ρης-Ντέηβις: Πολύ σωστά. Το περιμένατε αλλά εν τέλει δεν συνέβη. Τα στοιχεία εξακολουθούσαν να καταδεικνύουν ότι υπήρχε πραγματικός κίνδυνος περαιτέρω προελάσεως, έτσι δεν είναι;
κ. Κάλαχαν: Όχι, δεν πιστεύω ότι υπήρχαν ενδείξεις για κάτι τέτοιο.[18]
Μερικές ημέρες αργότερα, στις 26 Φεβρουαρίου, ο Κάλλαχαν έστειλε στην Ύπατη Αρμοστεία στη Λευκωσία το κατωτέρω τηλεγράφημα:
Μπορείτε, εάν κριθεί απαραίτητο, να διαψεύσετε ότι η Κυβέρνηση της ΑΜ είχε έγκαιρη πληροφόρηση για το επικείμενο πραξικόπημα ή την εισβολή και να αναφέρετε ότι το αρνήθηκα στην Εξεταστική Επιτροπή.[19]
------------------------
[18] Ειδική Εξεταστική Επιτροπή για την Κύπρο: Πρακτικά Καταθέσεων, Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 1976, FCO 9/2192, φάκελος WSC 3/548/10, μέρος C.
[19] DEFE 11/833.
Στις 19 Ιουλίου του 1974, μία ημέρα πριν από την εισβολή, ένας ανώτερος αξιωματούχος του Φόρεϊν Όφις έγραφε στον ιδιαίτερο γραμματέα του Κάλλαχαν τα εξής:
Η κατάσταση η οποία περιγράφεται κατωτέρω αφορά εισβολή της Κύπρου από τουρκικές δυνάμεις εντός των προσεχών ημερών, συμφώνως προς την πρόβλεψη της Κοινής Επιτροπής Πληροφοριών σχετικώς με τα επιχειρησιακά σχέδια των Τούρκων.[20]
--------------------------
[20] FCO9/1894, φάκελος WSC 1/10, μέρος E.
Εκτός από αυτό το στοιχείο ότι όντως γνώριζαν εκ των προτέρων για την τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου, η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Κάλαχαν εξαπάτησε την Επιτροπή είναι μία άκρως απόρρητη επιστολή που έλαβε στις 10 Αυγούστου κατά τη διάρκεια της δεύτερης Διασκέψεως της Γενεύης από τον Υποπτέραρχο Μέλλερς, Ανθυπαρχηγό του Επιτελείου Εθνικής Αμύνης, ο οποίος βρισκόταν στη Γενεύη:
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ
Ενδεχόμενα τουρκικά σχέδια
1. Ο τουρκικός στρατός αναζητά αφορμή για να εξακολουθήσει τις επιχειρήσεις. Ο επόμενος πιθανός στόχος τους θα είναι η αύξηση της εκτάσεως της περιοχής τους, προκειμένου αυτή να συμπεριλάβει ολόκληρο το βορειοανατολικό τμήμα της Κύπρου, όπως αυτό οριοθετείται από γραμμή πέντε μίλια ανατολικώς της Μόρφου, διά μέσου των νοτίων προαστίων της Λευκωσίας και κατά μήκος της παλαιάς οδού Αμμοχώστου με κατεύθυνση προς Αμμόχωστο. Εκτιμώ ότι για να το επιτύχουν θα εξαπολύσουν επίγεια επίθεση από την παρούσα θέση τους, προς δυσμάς και εντός της Λευκωσίας, σε συνδυασμό με ρίψεις δύο ταγμάτων αλεξιπτωτιστών στο περίκλειστο Τσάτου και πιθανώς μία απόβαση στο βόρειο τμήμα του Κόλπου της Αμμοχώστου. Ταυτοχρόνως, θα προήλαυναν με τεθωρακισμένα προς Ανατολάς από τις ανατολικές θέσεις, προκειμένου να συναντηθούν με τις δυνάμεις τους στον Τσάτο. Απόβαση στον Κόλπο της Μόρφου θεωρείται απίθανη στην παρούσα φάση. […][21]
Την ίδια μέρα, ο Μέλλερς έστειλε τηλεγράφημα από τη Γενεύη στον Υπαρχηγό του Επιτελείου Εθνικής Αμύνης στο Λονδίνο:
Ο Υπουργός Εξωτερικών ανησυχεί ιδιαιτέρως με την άτεγκτη στάση της τουρκικής αντιπροσωπείας στη Γενεύη και με τις ισχυρές ενδείξεις ότι πιθανώς συντόμως να επιχειρήσουν μια μείζονα εξόρμηση από την περιοχή η οποία βρίσκεται επί του παρόντος υπό τον έλεγχό τους. Εκπρόσωποι του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης έχουν κληθεί να παράσχουν γενικές εκτιμήσεις ως προς την πιθανότερη μορφή μιας τέτοιας επεκτατικής κινήσεως και ως προς το τί θα μπορούσε να κάνει η δεόντως ενισχυμένη UNFICYP (Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών για την Διατήρηση της Ειρήνης στην Κύπρο) επεμβαίνοντας η ίδια και ξεκαθαρίζοντας στους Τούρκους ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν δυνάμεις του ΟΗΕ προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους. Η δύν
αμη αυτή θα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη και καλά εξοπλισμένη προκειμένου να δικαιώσει τη φήμη της και να φέρει αποτελέσματα, αλλά έχω τονίσει δεν μπορούμε να ελπίζουμε παρά σε αποτροπή και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συγκρατηθούν οι Τούρκοι με τα επίπεδα ενόπλων δυνάμεων που εκτιμάται ότι διαθέτουν για να μην αναφερθώ στην αεροπορία τους.[22]
Σύμφωνα με μια ρήση δεν μπορούμε να αρνηθούμε την αλήθεια. Η αλήθεια, όμως, μπορεί να παραμείνει κρυμμένη επί πολλά χρόνια. Η διεθνής πολιτική, όπως και οι εθνικές πολιτικές, είναι βρώμικο παιχνίδι που συχνά βασίζεται στην απληστία, τις φιλοδοξίες, την αλαζονεία και τον φόβο. Τότε, λοιπόν, γιατί είπε ψέματα ο Κάλαχαν και το Φόρεϊν Όφις του; Κυρίως για να αποφύγει να πει δημοσίως ότι η Βρετανία ενέδωσε στον Κίσινγκερ και έχασε την ανεξαρτησία της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της. Επίσης, έπρεπε να διατηρήσει όσο το δυνατόν καθαρότερη την εικόνα του για τις επικείμενες εσωκομματικές εκλογές και την ανάδειξή του σε αρχηγό του Εργατικού κόμματος και μετέπειτα Πρωθυπουργό. Πράγματι, σε λιγότερο από δύο μήνες -και αφού παραιτήθηκε ο Γουίλσον- έγινε Πρωθυπουργός.
-------------------------
[21] FCO 9/1915, φάκελος WSC 1/10.
[22] Ομοίως.
Μετάφραση στην Ελληνική: Βιλελμίνη Μπακάλη
Κύπρος, Βρετανικές Βάσεις και Τουρκία
Ας αναφερθούμε τώρα, εν συντομία, στους Κύπριους συγγενείς μας: το 1981, το Φόρεϊν Όφις φέρεται να παραδέχεται επιτέλους ότι θεωρεί τα στρατιωτικά του εδάφη στην Κύπρο πιο σημαντικά για τη Βρετανία απ’ ό,τι η εξεύρεση μιας λύσεως για επανένωση. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η Βρετανία, σε μια ύστατη προσπάθεια να απελευθερωθεί από τους Αμερικανούς ως στρατιωτικά αφεντικά της και τις φιλοτουρκικές και φιλοϊσραηλινές πιέσεις εκ μέρους του Κίσινγκερ, προσπάθησε να παραιτηθεί των βάσεων μεταξύ 1974 και 1979, πριν αναλάβει εξουσία η φανατισμένη Θάτσερ.[11]
-------------------------
[11] Βλ. Κεφάλαιο 6 του πρόσφατου βιβλίου του William Mallinson με τίτλο Britain and Cyprus: Key Themes and Documents since World War Two, I.B. Tauris, London and New York, 2011, και Κεφάλαιο 6 του βιβλίου με τίτλο Πικρές Ελιές (του ιδίου), Εκδόσεις Εστία, Αθήνα, 2011.
Κατά τα τέλη του 1980, έχοντας ενδώσει πλήρως στην σχέση αφέντη-υπηρέτη, ένας ανώτερος αξιωματούχος του Φόρεϊν Όφις γράφει:
Τα οφέλη που απορρέουν από τις Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων είναι μείζονος σημασίας και ουσιαστικώς αναντικατάστατα. Παίζουν ουσιώδη ρόλο στις αγγλοαμερικανικές σχέσεις. Το Υπουργείο έχει επανειλημμένως και ανά τακτά χρονικά διαστήματα συζητήσει με τα εμπλεκόμενα μέρη τις συνθήκες οι οποίες θα πρέπει να επικρατούν στην Κύπρο ώστε να είναι πρόσφορες και να συντείνουν στην εκ μέρους μας ανεμπόδιστη χρήση των εγκαταστάσεων των ΠΚΒ. Έχοντας λάβει τα πάντα υπ’ όψιν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μια πρόωρη «λύση» ίσως να μη βοηθήσει (καθώς μπορεί τότε να κλιμακωθούν οι πιέσεις εναντίον των ΠΚΒ), όπως δεν θα βοηθούσε και μια αποτυχία με επακόλουθη επιστροφή στις διαμάχες. Τα συμφέροντά μας εξυπηρετούνται καλύτερα εάν καταβάλουμε προσπάθειες εξευρέσεως μιας λύσεως –χωρίς την προοπτική ταχείας εξευρέσεώς της.[12]------------------------
[12] Πρακτικό του Φέργκιουσον προς τον Ιδιαίτερο Γραμματέα του Υπουργού Εξωτερικών, 8 Δεκεμβρίου 1980, FCO 9/2949, φάκελος WSC 023/1, μέρος C.
Και ποιά ήταν η γνώμη του Φόρεϊν Όφις για δύο πολύ γνωστούς Κυπρίους το 1980; Ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν ένας ιδιαιτέρως ευφραδής και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις λογικός και ελαστικός άνθρωπος. Ωστόσο, υπήρχαν αμφιβολίες για το κατά πόσον θα ήταν πλέον σε θέση να ηγηθεί αποτελεσματικά, ευκαιρίας δοθείσης. Ως προς αυτό, το Φόρεϊν Όφις έκανε μάλλον λάθος. Και ο Ραούφ Ντενκτάς; Υπέφερε από σύμπλεγμα κατωτερότητας που τον έκανε εύθικτο και ευέξαπτο, όποτε -κι αυτό συνέβαινε συχνά- ένιωθε ή φανταζόταν ότι παρερμήνευαν τα λεγόμενά του ή τον υποτιμούσαν. Μπορούσε, όμως, να είναι και γοητευτικός, με πειρακτικό χιούμορ όποτε χαλάρωνε.[13]
------------------------
[13] FCO 9/2934, φάκελος WSC 010/1.
Ας συγκρίνουμε τα λόγια αυτά με την άποψη του Φόρεϊν Όφις για τους Τούρκους το 1977:
Είναι ένας υπερήφανος, πεισματάρης και εν γένει απαίδευτος λαός, δογματικός όσον αφορά στην εθνική του ταυτότητα και τα δικαιώματά του και ανυποχώρητος στην διεκδίκησή τους.[14]
Αυτό, φυσικά, δεν εμπόδισε τη Βρετανία να θεωρεί ότι η Τουρκία είναι πιο σημαντική από την Ελλάδα:
Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι η Τουρκία, σε τελική ανάλυση, θα πρέπει να θεωρηθεί ως πιο σημαντική για τα δυτικά στρατηγικά συμφέροντα από ό,τι η Ελλάδα και ότι εάν η Δύση πρέπει να διακινδυνεύσει περαιτέρω ένταση στις σχέσεις της με μία από τις δύο χώρες, είναι προτιμότερο να έχει τεταμένες σχέσεις με την Ελλάδα παρά με την Τουρκία.[15]
------------------------
[14] Έγγραφο Σχεδιασμού για την Τουρκία και διαβιβαστικό του Κρόου προς τον Σάδερλαντ, 15 Δεκεμβρίου 1977, FCO 9/2674, φάκελος WST 020/3, μέρος A.
[15] «Βρετανικά Συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο» (‘British Interests in the Eastern Mediterranean’), σχέδιο εγγράφου της 11ης Απριλίου 1975, FCO 46/1248, φάκελος DPI/516/1.
Η Υφαλοκρηπίδα
Η ίδια διπρόσωπη στάση είναι πρόδηλη και στην περίπτωση των τουρκικών διεκδικήσεων επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας:Η άποψη της βρετανικής Κυβερνήσεως επί του θέματος συγκλίνει περισσότερο με εκείνην της Ελλάδος απ’ ό,τι με την τουρκική (συγκεκριμένα, η Βρετανία υποστηρίζει το δικαίωμα των νησιών στην Υφαλοκρηπίδα). Ωστόσο, δεν επιθυμούμε να προκαταβάλουμε τη θέση μας στις δικές μας διενέξεις περί Υφαλοκρηπίδος με τη Γαλλία και την Ιρλανδία και έχουμε αποφύγει την ανάμιξή μας στην ουσία των ελληνοτουρκικών αντιπαραθέσεων, περιορίζοντας τις ενέργειές μας στο να συνιστούμε σε αμφότερες τις πλευρές αυτοσυγκράτηση.[16]
Στο σημείο αυτό αξίζει να συσχετίσουμε το εν λόγω ζήτημα με την ανικανότητα του πρώην Υπουργού Εξωτερικών και τότε Πρωθυπουργού Τζέιμς Κάλαχαν, ο οποίος επέτρεψε στην Τουρκία να καταλάβει την Κύπρο παραβιάζοντας την Συνθήκη Εγγυήσεως και ο οποίος, όπως θα δούμε στο τέλος αυτού του κωμικοτραγικού άρθρου, έλεγε ψέματα ότι δεν γνώριζε εκ των προτέρων για την επικείμενη εισβολή. Τον Αύγουστο του 1976, στο αποκορύφωμα της κρίσεως που είχε ξεσπάσει από τις παράνομες επιχειρήσεις του ερευνητικού σκάφους «Σισμίκ-1» στα ελληνικά χωρικά ύδατα και κατά τις συνομιλίες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για το ζήτημα, ο Κίσινγκερ τηλεφώνησε στον Κάλαχαν. Ο διάλογός τους ήταν ξεκαρδιστικός:Κίσινγκερ: […] Οι Έλληνες προσπαθούν να επιβάλουν ένα ψήφισμα και έχουν μεγάλη στήριξη από τους Ευρωπαίους. Φοβάμαι ότι εάν όντως περάσει και οι Τούρκοι αντιδράσουν βιαίως, εμείς και πάλι θα έχουμε το πρόβλημα με εκείνο το σκάφος. Έλεγα λοιπόν μήπως θα έπρεπε να επιδιώξουμε ένα πιο ισορροπημένο ψήφισμα.
Πρωθυπουργός: Κατάλαβα. Πραγματικά δεν έχω εικόνα, Χένρυ. Σε τί φάση βρίσκεται τώρα το ψήφισμα; Θα περάσει απόψε, τί λες;
Κίσινγκερ: Μπα, όχι. Δεν πρόκειται να συζητηθεί μέχρι αύριο. Είσαι στο Λονδίνο;
Πρωθυπουργός: Είμαι στο Σάσσεξ. Για την ακρίβεια είμαι σε διακοπές.
Κίσινγκερ: Με συγχωρείς.
Πρωθυπουργός: Δεν πειράζει -απλώς δεν έχω παρακολουθήσει ιδιαιτέρως το ζήτημα πέρα από τις εφημερίδες.
Κίσινγκερ: Επομένως άσε να δώσω στο Πρωθυπουργικό Γραφείο μία αίσθηση του πώς έχουν τα πράγματα στη Νέα Υόρκη, και να ενισχύσω κι εκείνη την αφρικανική υπόθεση.
Πρωθυπουργός: Θα ζητήσω από το Πρωθυπουργικό Γραφείο να μου πει περί τίνος πρόκειται. Και τί θα ήθελες να κάνω εγώ; Θέλεις ένα πιο μετριοπαθές ψήφισμα;
[…]
Κίσινγκερ: Οι Γάλλοι είναι αυτοί που επιδιώκουν μια στάση υπέρ της Ελλάδος.
Πρωθυπουργός: E, ναι, φυσικό είναι -τί άλλο θα έκαναν; Κατάλαβα. Και οι υπόλοιποι;
Κίσινγκερ: Δεν είμαστε ανθέλληνες, απλώς δεν θεωρούμε ότι εξυπηρετεί σε κάτι αυτή τη στιγμή να εξευτελίσουμε τους Τούρκους.
[…]
Πρωθυπουργός: Ποιες είναι οι πλευρές τώρα; Μιλάμε για το Συμβούλιο Ασφαλείας, έτσι δεν είναι;
Κίσινγκερ: Ναι, πολύ σωστά.
Πρωθυπουργός: Ποιοί, λοιπόν, συντάσσονται με ποιους αυτή τη στιγμή; Είναι κανείς με τους Γάλλους;
Κίσινγκερ: Εσείς και οι Ιταλοί.
Πρωθυπουργός: Είμαστε με τους Γάλλους σε αυτή τη φάση, ε;
[…]
Πρωθυπουργός: Αυτό το πρόβλημα των Ελλήνων και των Τούρκων είναι δυσεπίλυτο καθώς κανείς μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα δεν επιθυμεί να φανεί ότι αντιτίθεται στους Έλληνες. Όλοι μας, ξέρεις, λέμε δεξιά κι αριστερά πόσο πολύ θέλουμε την ένταξή τους στην Κοινότητα. Όλοι κινούνται με βάση αυτή τη γραμμή.
Κίσινγκερ: Έχουν, όμως, την τάση να υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους.
Πρωθυπουργός: Αυτό είναι αλήθεια. Είναι έτσι από το 1945 κι έπειτα, αλλά και νωρίτερα έτσι ήταν. Έγινε, Χένρυ.
[…][17]
-------------------------
[16] Ενημέρωση για τον Βρετανό Πρέσβη, Ουάσινγκτον, 30 Μαΐου 1977, FCO 9/2568, φάκελος WSG 020/1, μέρος A.
[17] Συζήτηση του Πρωθυπουργού με τον Δρ. Κίσινγκερ, 16 Αυγούστου 1976. PREM 16/1157
Αλήθεια με Φειδώκ. Ρης-Ντέηβις: […]είχατε τουλάχιστον υπ’ όψιν σας, έτσι δεν είναι, ότι επέκειτο άμεση εισβολή των Τούρκων –τουλάχιστον της Βορείου Κύπρου- εκείνη την περίοδο;
κ. Κάλαχαν: Όχι.
[…]
κ. Ρης-Ντέηβις: Όταν πραγματοποιήσατε την πρώτη Συνδιάσκεψη της Γενεύης και υπεγράφησαν τα επίσημα ανακοινωθέντα στις 30 Ιουλίου, δεν είχατε καμία ένδειξη τότε ότι οι Τούρκοι θα αποσύρονταν καθώς υπήρχαν ακόμη πολλές αναφορές ότι ενέτειναν την κατοχή τους στην βόρεια Κύπρο. Σωστά;
κ. Γκούντινσον [επιτηρητής του Φόρεϊν Όφις]: Είναι αλήθεια ότι αμέσως μετά την υπογραφή της Διακηρύξεως της Γενεύης οι Τούρκοι προήλαυσαν λίγο ακόμη. Ωστόσο, η ουσία της Διακηρύξεως ήταν ότι έπρεπε να σταματήσουν και περιελάμβανε τη χάραξη των γραμμών καταπαύσεως του πυρός, οι οποίες θα έπρεπε να παγιωθούν κατά την περίοδο μεταξύ των δύο συνδιασκέψεων. Περιμέναμε ότι οι γραμμές θα σταθεροποιούνταν μετά την πρώτη Συνδιάσκεψη της Γενεύης.
κ. Ρης-Ντέηβις: Πολύ σωστά. Το περιμένατε αλλά εν τέλει δεν συνέβη. Τα στοιχεία εξακολουθούσαν να καταδεικνύουν ότι υπήρχε πραγματικός κίνδυνος περαιτέρω προελάσεως, έτσι δεν είναι;
κ. Κάλαχαν: Όχι, δεν πιστεύω ότι υπήρχαν ενδείξεις για κάτι τέτοιο.[18]
Μερικές ημέρες αργότερα, στις 26 Φεβρουαρίου, ο Κάλλαχαν έστειλε στην Ύπατη Αρμοστεία στη Λευκωσία το κατωτέρω τηλεγράφημα:
Μπορείτε, εάν κριθεί απαραίτητο, να διαψεύσετε ότι η Κυβέρνηση της ΑΜ είχε έγκαιρη πληροφόρηση για το επικείμενο πραξικόπημα ή την εισβολή και να αναφέρετε ότι το αρνήθηκα στην Εξεταστική Επιτροπή.[19]
------------------------
[18] Ειδική Εξεταστική Επιτροπή για την Κύπρο: Πρακτικά Καταθέσεων, Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 1976, FCO 9/2192, φάκελος WSC 3/548/10, μέρος C.
[19] DEFE 11/833.
Η Αλήθεια
Στις 19 Ιουλίου του 1974, μία ημέρα πριν από την εισβολή, ένας ανώτερος αξιωματούχος του Φόρεϊν Όφις έγραφε στον ιδιαίτερο γραμματέα του Κάλλαχαν τα εξής:Η κατάσταση η οποία περιγράφεται κατωτέρω αφορά εισβολή της Κύπρου από τουρκικές δυνάμεις εντός των προσεχών ημερών, συμφώνως προς την πρόβλεψη της Κοινής Επιτροπής Πληροφοριών σχετικώς με τα επιχειρησιακά σχέδια των Τούρκων.[20]
--------------------------
[20] FCO9/1894, φάκελος WSC 1/10, μέρος E.
Εκτός από αυτό το στοιχείο ότι όντως γνώριζαν εκ των προτέρων για την τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου, η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Κάλαχαν εξαπάτησε την Επιτροπή είναι μία άκρως απόρρητη επιστολή που έλαβε στις 10 Αυγούστου κατά τη διάρκεια της δεύτερης Διασκέψεως της Γενεύης από τον Υποπτέραρχο Μέλλερς, Ανθυπαρχηγό του Επιτελείου Εθνικής Αμύνης, ο οποίος βρισκόταν στη Γενεύη:
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ
Ενδεχόμενα τουρκικά σχέδια
1. Ο τουρκικός στρατός αναζητά αφορμή για να εξακολουθήσει τις επιχειρήσεις. Ο επόμενος πιθανός στόχος τους θα είναι η αύξηση της εκτάσεως της περιοχής τους, προκειμένου αυτή να συμπεριλάβει ολόκληρο το βορειοανατολικό τμήμα της Κύπρου, όπως αυτό οριοθετείται από γραμμή πέντε μίλια ανατολικώς της Μόρφου, διά μέσου των νοτίων προαστίων της Λευκωσίας και κατά μήκος της παλαιάς οδού Αμμοχώστου με κατεύθυνση προς Αμμόχωστο. Εκτιμώ ότι για να το επιτύχουν θα εξαπολύσουν επίγεια επίθεση από την παρούσα θέση τους, προς δυσμάς και εντός της Λευκωσίας, σε συνδυασμό με ρίψεις δύο ταγμάτων αλεξιπτωτιστών στο περίκλειστο Τσάτου και πιθανώς μία απόβαση στο βόρειο τμήμα του Κόλπου της Αμμοχώστου. Ταυτοχρόνως, θα προήλαυναν με τεθωρακισμένα προς Ανατολάς από τις ανατολικές θέσεις, προκειμένου να συναντηθούν με τις δυνάμεις τους στον Τσάτο. Απόβαση στον Κόλπο της Μόρφου θεωρείται απίθανη στην παρούσα φάση. […][21]
Την ίδια μέρα, ο Μέλλερς έστειλε τηλεγράφημα από τη Γενεύη στον Υπαρχηγό του Επιτελείου Εθνικής Αμύνης στο Λονδίνο:
Ο Υπουργός Εξωτερικών ανησυχεί ιδιαιτέρως με την άτεγκτη στάση της τουρκικής αντιπροσωπείας στη Γενεύη και με τις ισχυρές ενδείξεις ότι πιθανώς συντόμως να επιχειρήσουν μια μείζονα εξόρμηση από την περιοχή η οποία βρίσκεται επί του παρόντος υπό τον έλεγχό τους. Εκπρόσωποι του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης έχουν κληθεί να παράσχουν γενικές εκτιμήσεις ως προς την πιθανότερη μορφή μιας τέτοιας επεκτατικής κινήσεως και ως προς το τί θα μπορούσε να κάνει η δεόντως ενισχυμένη UNFICYP (Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών για την Διατήρηση της Ειρήνης στην Κύπρο) επεμβαίνοντας η ίδια και ξεκαθαρίζοντας στους Τούρκους ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν δυνάμεις του ΟΗΕ προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους. Η δύν
αμη αυτή θα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη και καλά εξοπλισμένη προκειμένου να δικαιώσει τη φήμη της και να φέρει αποτελέσματα, αλλά έχω τονίσει δεν μπορούμε να ελπίζουμε παρά σε αποτροπή και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συγκρατηθούν οι Τούρκοι με τα επίπεδα ενόπλων δυνάμεων που εκτιμάται ότι διαθέτουν για να μην αναφερθώ στην αεροπορία τους.[22]Σύμφωνα με μια ρήση δεν μπορούμε να αρνηθούμε την αλήθεια. Η αλήθεια, όμως, μπορεί να παραμείνει κρυμμένη επί πολλά χρόνια. Η διεθνής πολιτική, όπως και οι εθνικές πολιτικές, είναι βρώμικο παιχνίδι που συχνά βασίζεται στην απληστία, τις φιλοδοξίες, την αλαζονεία και τον φόβο. Τότε, λοιπόν, γιατί είπε ψέματα ο Κάλαχαν και το Φόρεϊν Όφις του; Κυρίως για να αποφύγει να πει δημοσίως ότι η Βρετανία ενέδωσε στον Κίσινγκερ και έχασε την ανεξαρτησία της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της. Επίσης, έπρεπε να διατηρήσει όσο το δυνατόν καθαρότερη την εικόνα του για τις επικείμενες εσωκομματικές εκλογές και την ανάδειξή του σε αρχηγό του Εργατικού κόμματος και μετέπειτα Πρωθυπουργό. Πράγματι, σε λιγότερο από δύο μήνες -και αφού παραιτήθηκε ο Γουίλσον- έγινε Πρωθυπουργός.
-------------------------
[21] FCO 9/1915, φάκελος WSC 1/10.
[22] Ομοίως.
Εν κατακλείδι
Η βρετανική εξωτερική και αμυντική πολιτική, κυρίως στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία, έχει παραμείνει στην ουσία ίδια με τότε, παρ’όλες τις μελίρρυτες ιμπεριαλιστικές κενολογίες που ξερνούσαν συστηματικά οι κυβερνητικές μηχανές δημοσίων σχέσεων. Οποιαδήποτε λύση στο Αιγαίο ή την Κύπρο στηρίζεται στην ευκόλως εννοούμενη σημασία της Τουρκίας –παρά την όποια αντι-ισραηλινή ρητορική του Ερντογάν για εσωτερική και μουσουλμανική κατανάλωση- και στις βάσεις που είναι πλέον μόνο κατ’ όνομα βρετανικές. Όπως ακριβώς με τα ψέματα για το Ιράκ, και τώρα για το Ιράν, μόνο ένας ανόητος θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες του Ηνωμένου Βασιλείου και του Ισραήλ (ΗΠΗΒΙ) επιζητούν νόμιμη λύση για το Αιγαίο και την Κύπρο. Μόνο πολιτική λύση μπορούν να δώσουν! Και «πολιτική» σημαίνει αγνοώντας πλήρως το διεθνές δίκαιο. Πώς αλλιώς να ελέγξει κανείς την Ανατολική Μεσόγειο και να προσέχει τους Ρώσους, οι οποίοι ήταν κάποτε οι καλύτεροι φίλοι της Ελλάδος μέχρι που ο Βενιζέλος (κι ας μην ξεχνάμε τον Πλαστήρα) τα κατέστρεψε όλα;
10 Μαρτίου 2012
Στα links που ακολουθούν μπορείτε να διαβάσετε τα αρχεία που αφορούν το αποκαλυπτικό κείμενο του Δρ William Mallinson
1. Prime Minister's Conversation with Dr. Kissinger
2. Andreas Papandreou
3. Andreas Papandreou NATO
4. British Ambassador
5. Britain close to greek position on contentinental shelf
6.Mitsotakis - Markezinis
7.Clerides - Denktash - Papadopoulos
8.Pasok and the left in Greek Politics
9.French Views Of Greeks
10.Tasca-Karamanlis
11. Military aspects of the present situation
12. Military aspects of the present situation (2)
1. Prime Minister's Conversation with Dr. Kissinger
2. Andreas Papandreou
3. Andreas Papandreou NATO
4. British Ambassador
5. Britain close to greek position on contentinental shelf
6.Mitsotakis - Markezinis
7.Clerides - Denktash - Papadopoulos
8.Pasok and the left in Greek Politics
9.French Views Of Greeks
10.Tasca-Karamanlis
11. Military aspects of the present situation
12. Military aspects of the present situation (2)
Σύντομο Ακαδημαϊκό Βιογραφικό Σημείωμα:
Δρ William Mallinson
Ο δρ William Mallinson διετέλεσε μέλος του Διπλωματικού Σώματος της Αυτού Μεγαλειότητος. Εν συνεχεία κατέστη Διδάκτωρ του Τμήματος Διεθνούς Ιστορίας του London School of Economics and Political Science. Κάλυψε την ολλανδική εξωτερική πολιτική, ολλανδο-γερμανικές σχέσεις και τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας κατά την πρώτη περίοδο δημιουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών και του ΝΑΤΟ, καθώς και των ετών που προηγήθηκαν του Ψυχρού Πολέμου.
Επί του παρόντος είναι Λέκτορας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και διδάσκει βρετανική ιστορία, λογοτεχνία και πολιτισμό. Το 1994, του χορηγήθηκε υποτροφία του ελληνικού κράτους και έκτοτε μελετά εξονυχιστικώς τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις, του βρετανικού υπουργείου Αμύνης, του Πρωθυπουργικού Γραφείου και του Υπουργικού Συμβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου, εστιάζοντας στις αγγλοελληνικές σχέσεις κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου.
Έχει δημοσιεύσει αρκετά άρθρα στον Τύπο και έχει μιλήσει σε πολυάριθμα συνέδρια. Κατά καιρούς διδάσκει στην Ελληνική Σχολή Εθνικής Αμύνης, με έμφαση επί θεμάτων Βρετανίας και Ρωσίας/ΕΣΣΔ. Έχει συγγράψει τα εξής βιβλία:
Public Lies and Private Truths, Cassell, London and New York, 1996, and Leader Books, Athens, 2000.
Portrait of an Ambassador, Attica Tradition Educational Foundation, Athens, 1998.
Cyprus: A Modern History, I.B. Tauris, London and New York, 2005, updated in 2009 as a paperback. Also published in Greek in 2005 by Papazissis, Athens.
From Neutrality to Commitment: Dutch Foreign Policy, NATO and European Integration, I.B. Tauris, London and New York, 2010.
Partition through Foreign Aggression, University of Minnesota, 2010.
Cyprus, Diplomatic History and the Clash of Theory in International Relations, I.B. Tauris, London and New York, 2010. Έχει επίσης εκδοθεί και στην ελληνική από τις εκδόσεις Εστία, 2011.
Britain and Cyprus: Key Themes and Documents since World War Two, I.B. Tauris, London and New York, 2011.
Έχει δημοσιεύσει άρθρα και κριτικές σε επιστημονικά περιοδικά με κριτές, ορισμένα από τα πιο πρόσφατα των οποίων είναι ενδεικτικώς τα εξής:
‘Enosis, Socio-Cultural Imperialism and Strategy: Difficult Bedfellows’, Middle Eastern Studies, vol.41, no. 4, July 2005.
‘US Interests, British Acquiescence and the Invasion of Cyprus’, The British Journal of Politics and International Relations, vol.9, no. 3, August 2007.
‘Britain, Cyprus, Turkey, the USA and Greece in 1977: Critical Submission or Submissive Criticism?’, Journal of Contemporary History, vol. 44, no. 4, October 2009.
‘Spies, Jolly Hockeysticks and Imperialism in Cyprus’, Journal of Balkan and Near Eastern Studies, vol. 13, issue 2, June 2011.
‘Foreign Policy Issues of a Part-Occupied EU State’, The Cyprus Review, vol.23, no.1, Spring 2011.
Δρ William Mallinson
Ο δρ William Mallinson διετέλεσε μέλος του Διπλωματικού Σώματος της Αυτού Μεγαλειότητος. Εν συνεχεία κατέστη Διδάκτωρ του Τμήματος Διεθνούς Ιστορίας του London School of Economics and Political Science. Κάλυψε την ολλανδική εξωτερική πολιτική, ολλανδο-γερμανικές σχέσεις και τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας κατά την πρώτη περίοδο δημιουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών και του ΝΑΤΟ, καθώς και των ετών που προηγήθηκαν του Ψυχρού Πολέμου.
Επί του παρόντος είναι Λέκτορας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και διδάσκει βρετανική ιστορία, λογοτεχνία και πολιτισμό. Το 1994, του χορηγήθηκε υποτροφία του ελληνικού κράτους και έκτοτε μελετά εξονυχιστικώς τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις, του βρετανικού υπουργείου Αμύνης, του Πρωθυπουργικού Γραφείου και του Υπουργικού Συμβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου, εστιάζοντας στις αγγλοελληνικές σχέσεις κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου.
Έχει δημοσιεύσει αρκετά άρθρα στον Τύπο και έχει μιλήσει σε πολυάριθμα συνέδρια. Κατά καιρούς διδάσκει στην Ελληνική Σχολή Εθνικής Αμύνης, με έμφαση επί θεμάτων Βρετανίας και Ρωσίας/ΕΣΣΔ. Έχει συγγράψει τα εξής βιβλία:
Public Lies and Private Truths, Cassell, London and New York, 1996, and Leader Books, Athens, 2000.
Portrait of an Ambassador, Attica Tradition Educational Foundation, Athens, 1998.
Cyprus: A Modern History, I.B. Tauris, London and New York, 2005, updated in 2009 as a paperback. Also published in Greek in 2005 by Papazissis, Athens.
From Neutrality to Commitment: Dutch Foreign Policy, NATO and European Integration, I.B. Tauris, London and New York, 2010.
Partition through Foreign Aggression, University of Minnesota, 2010.
Cyprus, Diplomatic History and the Clash of Theory in International Relations, I.B. Tauris, London and New York, 2010. Έχει επίσης εκδοθεί και στην ελληνική από τις εκδόσεις Εστία, 2011.
Britain and Cyprus: Key Themes and Documents since World War Two, I.B. Tauris, London and New York, 2011.
Έχει δημοσιεύσει άρθρα και κριτικές σε επιστημονικά περιοδικά με κριτές, ορισμένα από τα πιο πρόσφατα των οποίων είναι ενδεικτικώς τα εξής:
‘Enosis, Socio-Cultural Imperialism and Strategy: Difficult Bedfellows’, Middle Eastern Studies, vol.41, no. 4, July 2005.
‘US Interests, British Acquiescence and the Invasion of Cyprus’, The British Journal of Politics and International Relations, vol.9, no. 3, August 2007.
‘Britain, Cyprus, Turkey, the USA and Greece in 1977: Critical Submission or Submissive Criticism?’, Journal of Contemporary History, vol. 44, no. 4, October 2009.
‘Spies, Jolly Hockeysticks and Imperialism in Cyprus’, Journal of Balkan and Near Eastern Studies, vol. 13, issue 2, June 2011.
‘Foreign Policy Issues of a Part-Occupied EU State’, The Cyprus Review, vol.23, no.1, Spring 2011.
ΠΗΓΗ ΖΟΥΓΚΛΑ
