Στα ορεινά των νομών Έβρου και Ροδόπης ζουν οι Κιζιλμπάσηδες Πομάκοι, απομονωμένοι αγροτοκτηνοτροφικοί πληθυσμοί περίπου 2.000 ανθρώπων, των οποίων οι εθνολογικές
 καταβολές χάνονται στα βάθη των αιώνων. Κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν πως βρίσκονται
 στα προϊστορικά χρόνια, ότι δηλαδή είναι αυτόχθονες Θράκες, και ότι είναι οι πρώτοι Ορφικοί,
 άλλοι Σλαβικών καταβολών και μερικοί ότι είναι Μπεκτασήδες από την Ιωνία. Οι ίδιοι, χωρίς
γραπτή γλώσσα, βυθισμένοι στις μυστικιστικές λατρευτικές δοξασίες τους, τηρούν τον όρκο
 της σιωπής.
Αποτελούν δε ένα μοναδικό σε ολόκληρη την Ευρώπη φαινόμενο, αφού έχουν ενσωματώσει 
σε ένα αρχέγονο σύστημα αξιών και δοξασιών χριστιανικές και μουσουλμανικές αντιλήψεις
για τη ζωή, τη δημιουργία και τον άνθρωπο.
Ένας από τους άξονες ρύθμισης τόσο της καθημερινότητάς τους όσο και των θρησκευτικών
δοξασιών τους είναι η θέση των άστρων και η σχέση τους με τη Σελήνη και τον Ήλιο.
Μία από τις λαϊκές γιορτές τους είναι η γιορτή του «Χίλγια» που πραγματοποιείται
 στις αρχές Αυγούστου κάθε έτους. Σε αυτήν τη λαϊκή διοργάνωση γίνονται αγώνες 
δρόμου και πάλης ανδρών.
Άλλωστε, μέχρι και πριν λίγες δεκαετίες οι αγώνες ελληνορωμαϊκής πάλης ήταν
 αναπόσπαστο μέρος κάθε μεγάλης λαϊκής γιορτής στη Θράκη. Σήμερα σε ελάχιστα 
σημεία πραγματοποιούνται διατηρώντας ωστόσο τα κύρια χαρακτηριστικά τους.
Η γιορτή γίνεται  σε μία ημερομηνία που ίσως κατά την αρχαιότητα ήταν περίοδος
 λατρείας προς τον Ήλιο. Αργότερα ταυτίστηκε με τον χριστιανικό άγιο Ηλία, το 
μουσουλμανικό Ιλί και πολύ αργότερα με έναν τοπικό άγιο.
Μπορεί με το πέρασμα των αιώνων η γιορτή να αλλάζει αποδέκτη, όμως η
 χρονική της πραγματοποίηση παραμένει σταθερή.
Στον τόπο του Ορφέα γινόταν αρχικά γιορτή στον Ήλιο, μετά στον Ηλία, ακολούθησε ο Ιλί και σήμερα η θέση αποκαλείται Χίλγια. Μία ενδιαφέρουσα ομοηχία.
Αν προστεθούν σε αυτήν και άλλα χαρακτηριστικά της γιορτής, θα λέγαμε πως αποτελεί μία έκφανση λατρείας προς την πάλη των συμπαντικών δυνάμεων, υπό το φως του Ηλίου, με νικητή άλλοτε τη μία

 δύναμη και άλλοτε την άλλη, άλλοτε  το καλό και άλλοτε το κακό.
Πάντοτε όμως με το πιο δίκαιο αποτέλεσμα.